Net als de begrafenisondernemer wordt ook de tuinier elke dag geconfronteerd met vergankelijkheid. De bloemen en planten die hij zo liefdevol zaait, plant, stekt en verzorgt, gaan na verloop van tijd immers verloren. Tijdelijk of permanent, maar altijd onherroepelijk.

Om langer van de schoonheid van de natuur te kunnen genieten, werden in de loop der tijd technieken ontwikkeld om planten en bloemen te bewaren. Edith Gerritsma doet hetzelfde, maar op haar eigen manier. In haar fotoserie ‘Bevroren in de tijd’ brengt ze bloemen in beeld die gevangen zijn in ijs. Ze creëert en fotografeert stillevens van natuurlijke elementen (bloemen, takken, bladeren, zaden) en bevriest die vervolgens letterlijk in vormen van ijs. Dat levert unieke portretten op, beelden van natuur op de grens van leven en dood. Immers, als het ijs smelt zullen de daarin opgesloten bloesems van vorm veranderen, vervallen en uiteindelijk afsterven en verdwijnen.

Onderdeel van de serie zijn ook bloemen vastgelegd in volle bloei. Van een overweldigende, bijna abstracte schoonheid, waar het komende verval – de onherroepelijke teloorgang van die schoonheid – echter al subtiel doorheen schemert. Het derde onderwerp vormen natuurlijke elementen die zijn gedroogd; ook in het verleden al een beproefde manier om ze te kunnen bewaren. Ze zijn ‘vereeuwigd’, wederom bevroren in de tijd, in al hun kwetsbaarheid en vergankelijkheid.

De portretten verwijzen naar de rol van bloemen als metafoor voor vreugde en verdriet – niet voor niets geven we elkaar bloemen om te vieren, te bedanken of te troosten, en is er bijna geen begrafenis of crematie zonder bloemen. Ze verwijzen ook naar de cyclus van groei, bloei en neergang van álle leven, ook dat van de mens.

Het resultaat is een experimentele serie over de schoonheid van vergankelijkheid.